شيخ فريدالدين عطارنيشابوری

( تولد : 513 يا 540 ه. ق. درگذشت : 618 ه . ق. )

* گزارش از نشست عطارشناسان در لندن

ابو طالب ( يا ابو حامد ) فريد الدين محمد فرزند ابراهيم ( يا محمد بن اسحاق ) عطار نيشابوری ، از شعرای نام آور سده ششم هجری است ، که در کدکن ــ يکی از توابع نيشابور قديم ــ چشم به جهان گشود . عطار، معروف به « دارو فروش کوی محبت » و گردشگر « هفت شهر عشق » ، شاعری باريک انديش و يکی از بزرگان پهنه ً عرفان و ادب پارسی بود ، که آثار گرانبهايی به نظم و نثر ازخود بر جای گذارده است . گفته اند که او نگارنده و سراينده ً يک صد و چهار ده کتاب بوده است که ازآن جمله اند کتاب های زير :

ـ ديوان قصايد و غزليات ؛

ـ اسرار نامه ؛ ـ مختار نامه ؛ ـ الهی نامه ؛ ـ شرح القلب ؛ ـ جواهر نامه ؛ ـ مصيبت نامه ؛ ـ مختارنامه ؛ ـ خياط نامه ؛ ـ بی سر نامه ؛ ـ عبير نامه ؛ ـ کمال نامه ؛ ـ مخفی نامه ؛ ـ خواب نامه ؛ ـ هدهد نامه ؛ ـ سيآه نامه ؛ ـ زهد نامه ؛ ـ پند نامه ؛ ـ کنزالاسرار ؛ ـ شفاء القلوب ؛ ـ حقايق الجواهر؛ ـ لسان الغيب ؛ ـ مظهر العجايب .

از مجموعه ً آثار او ، « شرح القلب » و « جواهر نامه » دستخوش تاراج زمان شده است .

اين زمان تنها هشت اثر از سروده ها و نوشتار هايش بر دست مانده است . نامدارترين اثر شعری عطار « تذکره الاولياء » و شهره ترين اثر او به نثر همانا « منطق الطير » بشمار می رود . « منطق الطير » به عنوان شاهکار عرفان خاور زمين نامی جهانگير و جايگاهی والا دارد .

بازگشت